Politie neemt contact op met het CIT. Het gaat over een jongen van 11 jaar. Hij woont al 10 jaar in een pleeggezin. Jarenlang is er minimaal contact geweest tussen hem en zijn moeder. Na stiekem contact gehad te hebben is ervoor gekozen het contact weer op te bouwen. Helaas is dit recent niet goed verlopen waardoor hij zijn moeder weer een tijd niet heeft kunnen zien. De invloed van moeder op hem is niet altijd even positief.
De jongen heeft trauma stoornissen, een hechtingsstoornis en er zouden signalen van borderline gezien worden, echter i.v.m. de leeftijd kan dit niet worden vastgesteld. Hij zoekt veel aandacht op o.a. social media. Zo heeft hij zelfbeschadiging en andere (seksueel) grensoverschrijdende filmpjes gedeeld op social media. De jongen loopt veel weg, maar meestal is hij dan weer snel terug gevonden.
Afgelopen week is de jongen opnieuw weggelopen van het pleeggezin. Hij is weggelopen met een oudere vriendin met wie hij niet om mag gaan vanwege allerlei perikelen met de pleegbroer van de jongen. Politie treft na wat zoekwerk de jongen uiteindelijk aan, samen met dit oudere meisje. Politie heeft vervolgens volgens afspraak contact gelegd met de reeds betrokken hulpverlening van de jongen en het pleeggezin. De hulpverlening verwijst de politie terug naar het pleeggezin. Er is afgesproken niet mee te gaan met het excessieve gedrag van de jongen en hem dus terug te brengen naar zijn pleegouders. De politie heeft geschakeld met (pleeg)vader, die vervolgens snel ter plaatse was. Op het moment dat politie de jongen, samen met zijn pleegvader, naar de auto begeleidde werd hij verbaal en fysiek agressief. Politie heeft geprobeerd hem op de bijrijdersstoel van de auto van de pleegvader te plaatsen, maar dit bleek bijna onmogelijk. Hij bleef tegenstribbelen en schelden richting zijn pleegvader die helemaal ten einde raad was. Toen de jongen thuis aankwam weigerde de pleegmoeder de jongen nog op te nemen in het gezin. Ze gaf meerdere keren aan dat de situatie met haar pleegzoon onhoudbaar is geworden. Ze willen hem niet langer als pleegkind, omdat het eigen gezin eraan kapot gaat. Linksom of rechtsom zou de jongen niet meer binnenkomen. Politie heeft geprobeerd bemiddelend op te treden, maar er was geen enkele weg te bewandelen met de pleegmoeder. Politie heeft er uiteindelijk voor gekozen de jongen weer mee te nemen naar het bureau om daar het CIT om een inschatting te vragen.
CIT gaat ter plaatse en heeft onderweg in de auto geprobeerd in contact te komen met (pleeg)moeder en (pleeg)vader, beiden zijn onbereikbaar. Vervolgens wordt er contact gelegd met de hulpverlening. Zij zijn van mening dat pleegouders de jongen nu echt niet terug in huis zullen nemen. Er is geen mogelijkheid voor opvang in het eigen netwerk. Bij de biologische moeder zou er ook onvoldoende veiligheid zijn voor de jongen. Verder is er sprake van hechtingsproblematiek en creëert hij zelf nu ook onveilige situaties.
Later is er toch overleg mogelijk met pleegouders. Zij geven aan dat de situatie echt onhoudbaar is geworden. Als hij nu naar huis komt zal hij meteen weer weglopen. Hij zit te veel met zichzelf in de knoei en zou zelfs het leven niet meer zien zitten. Zij geven aan dat de ambulante hulpverlening niet meer volstaat om de veiligheid te borgen. Verder is er ook nog hulpverlening m.b.t. het extreem seksueel grensoverschrijdend gedrag van de jongen, wat ook ernstig zorgen baart.
Vervolgens gaat het CIT in gesprek met de jongen. Hij zit vooral in wisselende houdingen van gezellig kletsen tot in de weerstand schieten. Hij vertelt dat de relatie met pleegvader wel goed is, maar hij is van mening dat pleegmoeder hem niet wil helpen. Hij ervaart niet meer welkom te zijn. Hij geeft aan dat naar huis gaan nu geen optie is, het lukt niet meer.
Aangezien er een impasse is ontstaan waarin de jongen onder geen beding terug naar huis wil en pleegouders aangeven onder geen beding de jongen terug in huis te nemen, is er voor nu gekozen om de jongen voor een nacht crisis te plaatsen.
De beschreven impasse is er één waar het CIT het laatste jaar in toenemende mate mee te maken krijgt. (Pleeg)ouders geven steeds vaker aan dat een (zelfs jong) kind niet langer welkom is thuis. Uiteraard moet er niet onderschat worden dat ouders niet zomaar tot zo´n beslissing nemen, daar is vrijwel altijd een hoop aan vooraf gegaan. Toch blijft het een uitermate complex probleem, omdat (gezaghebbende) ouder(s) wel de volledige verantwoordelijkheid hebben en houden voor het kind. Als je daarbij optelt dat crisisplekken vanwege een enorme hoeveelheid aan jeugdproblematiek uitermate schaars zijn en soms niet voorradig, rijst steeds opnieuw de vraag ‘’Wie heeft of neemt nou de verantwoordelijkheid voor het kind?’’.
