We blikken terug op een interventie door Nicole samen met een collega uit het werkveld. Het betrof een melding seksueel misbruik.
Het seksueel misbruik kwam aan het licht doordat het broertje op school aangaf dat zijn zus hem steeds pijn deed. Beide kinderen zijn erg jong, maar dit signaal is door school direct serieus opgepakt. In gesprek met het meisje geeft zij heel eerlijk en emotieloos aan inderdaad haar jongere broertje pijn te doen. De reden is onverwacht en schokkend. Ze weet zelf niet zo goed waarom zij dit doet. Ze wil het ook niet doen, maar denkt dat ze haar broertje pijn doet omdat haar vader háár pijn doet. Ze vertelt, opnieuw emotieloos, dat ze al zeer lange tijd seksueel wordt misbruikt door haar vader. Het meisje benoemd moeiteloos alle details van de gebeurtenissen. Vervolgens wordt de zedenpolitie betrokken en start het forensisch onderzoek op.
In gesprek met haar ouders en broertje blijkt al snel dat het meisje niet wordt geloofd. De veiligheid van het meisje kan in de thuissituatie uiteraard niet geborgd worden dus wordt het meisje per direct bij een neutrale kennis ondergebracht. Het meisje laat alles akelig kalm over zich heen komen. De volgende ochtend besluit de kennis die het meisje opvangt niet langer voor het meisje te kunnen zorgen. De kennis heeft zelf te veel aan het hoofd en wil er ook voor de ouders van het meisje zijn. Dit is natuurlijk een legitieme keuze, maar het is zwaar om deze boodschap aan het meisje te brengen omdat een nieuwe afwijzing in deze omstandigheden erg schrijnend is. We besluiten het meisje te moeten beschermen tegen deze onbedoelde verwoestende krachten en gaan haar plaatsen op een neutrale, professionele plek. Als wij haar dit, enigszins schoorvoetend, vertellen reageert zij zeer begripvol. Zij geeft geen enkele blijk van teleurstelling, boosheid of verdriet.
Beide ouders geven toestemming om het meisje elders te plaatsen, maar volharden, evenals haar broertje, in ontkenning. Ze kunnen zich niet indenken dat dit werkelijk gebeurd kan zijn en tonen geen enkele empathie richting haar. Op zo´n moment komt binnen hoe eenzaam het meisje moet zijn, los van het feit of het werkelijk gebeurd is of niet. Als zij niet de waarheid vertelt is het evengoed heel droevig. Ergens bekruipt je het enge gevoel dat het meisje door haar stoïcijnse houding niet geloofd wordt, maar toch de waarheid spreekt. Dat houdt je bezig. Ze is nog zo jong en kwetsbaar. Als je bij het CIT werkt moet je snel kunnen loslaten omdat het kortdurende hulpverlening betreft. De volgende crisis kondigt zich vaak al weer aan. Het is kort en intens en meestal weten wij niet hoe het verder afloopt omdat andere hulpverlening het overneemt. In dit geval kwam er na enige tijd wel een terugkoppeling. De vader heeft bekend en is gearresteerd. Er is veel zorg voor het meisje die nog een lange weg te gaan heeft. Wat vooral geraakt heeft is de eenzame weg die zij moet afleggen op zo´n jonge leeftijd. Haar kracht om voor zichzelf te kiezen is bewonderingswaardig. Wat een dapper meisje.
