Het is vrijdagavond rond 22:00 uur wanneer het Crisis Interventie Team (CIT) wordt gebeld voor een “samen op in acuut” door de politie. Het CIT heeft als taak om acute onveiligheid bij geweld in afhankelijkheidsrelaties aan te pakken en streeft naar het stoppen van geweld en het creëren van draagvlak bij de cliënt voor de inzet van hulpverlening. Hierbij wordt een gezamenlijke inschatting gemaakt in alle gevallen van acuut huiselijk geweld en/of kindermishandeling.
De politie zorgt voor de acute orde en veiligheid ter plaatse, terwijl het CIT vervolgens ter plaatse komt om vanuit de crisis afspraken te maken en hulpverlening op te starten.
Een casus: opvangen van kinderen na heftig incident
Op een avond wordt het CIT opgeroepen omdat er een vader is opgepakt die mensen heeft aangevallen, terwijl hij zijn twee kinderen bij zich had en alcohol had gedronken. Na de arrestatie van de vader moet er snel voor de kinderen worden gezorgd. De politie en buurtbewoners vangen de kinderen op en het CIT wordt ter plaatse gestuurd om te kijken waar de kinderen naartoe kunnen.
Het blijkt al snel dat er geen contact mogelijk is met de moeder van de kinderen. Omdat de kinderen nog jong zijn, weten ze ook geen adres of telefoonnummer van hun oma, waar ze soms verblijven. Het is belangrijk dat de kinderen naar een vertrouwde plek worden gebracht, omdat ze getuige waren van het geweld door hun vader. Een van de kinderen heeft zelfs uit angst in zijn broek geplast.
Het CIT gaat in overleg met de politie, de Raad voor de Kinderbescherming en Veilig Thuis om een passende oplossing te vinden waarbij de kinderen samen kunnen blijven. Het kost tijd om een oplossing te vinden, maar in dit geval werkt het in het voordeel van de hulpverleners, omdat de moeder op een gegeven moment toch thuis zal moeten komen.
Uiteindelijk worden de kinderen voor deze nacht bij hun oma ondergebracht en de volgende ochtend maken de hulpverleners afspraken met de moeder voor verdere opvang en hulpverlening.
Tijd als beste vriend
De hulpverleners realiseren zich dat het verstrijken van tijd hun beste vriend is geweest in deze situatie, omdat elke andere plaatsing, zoals bijvoorbeeld in een pleeggezin, een extra stap zou zijn die de kinderen liever niet zouden hoeven maken. Door te wachten tot de moeder contact kon maken en vervolgens samen te zoeken naar de meest passende oplossing, konden de kinderen uiteindelijk naar hun vertrouwde oma worden gebracht.
